rozdział 19: Nie mam już nikogo

WAŻNA NOTKA POD ROZDZIAŁEM!! 

PRZECZYTAJ KONIECZNIE!!

_________________________________

*Julia*

Kolejny dzień w tym ciasnym, ciemnym pomieszczeniu. Mija kolejna koleina godzina, a za nią następna. Czas jest czymś strasznym, albo płynie nie ubłagalnie wolno, albo wręcz przeciwnie, za szybko. Dłuży się, gdy nie mamy na coś ochoty i musimy to zrobić, a jak jesteśmy szczęśliwi, żyjemy pełnią życia i spędzamy czas z przyjaciółmi… chodzi o to, że wolno płynie, gdy siedzę tu zamknięta.

-Macie coś zrobić, żeby włączyła uczucia- to ten głos. Głos Aresa. Potem drzwi klatki się otworzyły…

Powoli próbowałam otworzyć oczy i po kilku próbach udało się. Siedziałam przywiązana do krzesła linami, a przede mną stali moi bracia.

-Włącz te cholerne uczucia, to oszczędzimy sobie kłopotu i czasu- ziewną Damon.

-Zapomnij, też wolałbyś tego nie pamiętać

-Ból, strach, nienawiść włączysz to- powiedział Stefan, który stał przy zasłonie. Odruchowo zerknęłam na mój palec. Nie ma go.

-Gdzie mój… pierścień?- nawet słowa sprawiły mi już trudność.

-Złe dziewczynki nie zasługują na taką ładną biżuterię- uśmiechnął się łobuzersko, a Stefan odsłonił zasłonę.

-Aaaaaa- krzyczałam z bólu.- nienawidzę was, chociaż jesteście moimi braćmi- powiedziałam już po setnym takim bawieniu się słońcem.

-Czekaj. Co jak braćmi?- podeszli oboje do mnie, a ja zdążyłam złapać ich za dłonie. Pokazałam całą ich historię. – jak ty to…- mam dość i tak Ares oraz Neron ich przekabacą na swoją stronę. Wyrwałam się i odsłoniłam długie firany. Słońce zaczęło palić moją skórę, a ja chwilę później byłam już cała pokryta ogniem. To nie to samo, co stać się ogniem, bo ten, w którym obecnie przebywam jest gorszy. Boli. Poczułam obalenie na podłodze i spryskanie gaśnicą. Oboje złapali mnie za ramiona i ustawili do pionu. Usadowili na sofie, a Damon gdzieś zniknął, ale szybko się pojawił, zza pleców wyjął torebkę z krwią.

-Pij, a potem uciekaj

-Nie zostawię was tu z nimi, oni zabili naszą rodzinę, nie chcę stracić jeszcze was i Agaty- powiedziałam pomiędzy wysysaniem krwi, z torebki.

-Jakiej Agaty?- zdziwił się Damon.

-Naszej siostry, mojej bliźniaczki, tylko że milszej

-Nie ma Dess, nie możemy jej znaleźć, a Elijah uciekł- usłyszałam w swojej głowie.

-Zayn nie żartuj, gdzie ona jest?

-Słowo mówię prawdę. Zapytaj się Katherine, albo Aresa-wstałam i przeczesałam dłońmi włosy głęboko oddychając.

-Coś się stało?

-Obiecuję, że zaraz wrócę. Oddaj mi pierścień- Damon oddał mój pierścień, a ja w prędkości światła opuściłam ten dom. Po drodze wzdłuż lasu. Spotkałam jakiegoś faceta. Zaczęłam udawać i prosić o pomoc. Podszedł i pomógł mi wstać, a ja z wdzięczności wyssałam z niego krwi. Omdlał, ale zdążyłam go napoić moją krwią. Szturchnęłam go czubkiem buta- no dalej! Wstawaj! Jestem głodna- chłopak wstał i był przerażony.

-Kim ty do cholery jesteś?!

-Wampirem i czarownicą

-Ta chyba psyholką, jakbyś była wampirem zmieniłabyś mnie- zgrywa się czy jak? Wzruszyłam ramionami i dałam mu więcej mojej krwi, a potem skręciłam mu kark. Zaczekałam aż się obudził, a potem kazałam mu uważać i rzadko zabijać ludzi. Jest niedoświadczony, więc może sprowadzić na nas kłopoty. Wróciłam do tego przeklętego domu. Otworzyłam drzwi siłą woli, a całe towarzystwo poderwało się na równe nogi.

-O dziewczynka włączyła uczucia- zgrywała się ta suka, która wygląda jak ja.

-O nadal jesteś podłą zdzirą i nie włączyłam uczuć. Dalej cie nienawidzę- uśmiechnęłam się sztucznie. – a teraz gadaj gdzie jest Destiny- warknęłam w jej kierunku.

-Nie wiem- uśmiechnęła się szeroko.

-Din, zła odpowiedź. Czeka cię kara. Zamiast odpierać ci kasę jak w teleturnieju, co powiesz na życie?- cisnęłam w nią kulą ognia. Dostała, ale się nie przewróciła, nawet nie zachwiała.

-Tylko na tyle cię stać?- zaśmiała się. Ziemia rozstąpiła się, a jej nogi ugrzęzły pod ciemnobrązowymi panelami. Rzuciłam w nią kawałkiem ściany, potem dmuchłam powietrzem, zaatakowałam wodą, a ta dalej stoi i cieszy się jak głupia. – przyłóż się troche- za kogo ona się uważa?! Dobra koniec zabawy. Ciskałam w nią pociskami telekinetycznymi, które mogą zabić dowolną istotę.

-Co do cholery?!- już dawno powinna zdychać. Trafiłam ją błyskawicą, próbowałam ją postarzyć, ale nie mogłam czemu?

-Oj, oj, oj czyżby twojej mocy używał też twój kochaś? Wiesz, że jeśli zginiesz on też? Chyba, że pozwolisz nam was rozwiązać- to ryzykowne, bardzo, ale on nie może zginąć. Nie z mojego powodu i mojej głupoty, nie wybaczyłabym sobie tego.

-Dobra, rozwiążcie nas- Katherine podała mi kartkę na której było zaklęcie.

-Żegnaj Zayn- powiedziałam ostatni raz. Uwielbiałam grzebać w jego myślach, chociaż czasem były brudne. Wiem, że ona mnie teraz zabije, nie mam siły.

-Julka, stój o czym ty gadasz?!

-To koniec, powiedz Adze że ją kocham. Ciebie też bardzo kocham- musiałam mu to powiedzieć.

-Też cie kocham, ale co chcesz zrobić?! Wiesz gdzie Dess?

-Nie wiem, przepraszam.- przeczytałam głośno ciąg liter zapisanych na żółtej kartce papieru, w języku łacińskim. Czułam się dziwnie, źle i dobrze. Rzuciła we mnie kołkiem, a ja dostałam i zaczęłam krwawić. Nie miałam siły nawet go wyjąć, a co gorsza nie mogłam nic powiedzieć.

-Coś ty zrobiła naszej siostrze?!- wydarł się Damon, który momentalnie znalazł się przy Katherine i złapał za jej zgorzkniałe serce pełne nienawiści.

-Waszej co?!- wrzasnął Ares i odciągnął go on brązowowłosej.

-Głuchy jesteś?! To nasz siostra, ona oszukiwała wszystkich!- do kłótni wtrącił się Stefan. – dość nie będziemy wam już pomagać, chcemy poznać rodziców i drugą siostrę

-Nasi… ro… rodzi… rodzice… nie… nie… ży… żyją…- powiedziałam ostatkiem sił i wskazałam na Katherine, która się śmiała jak nawiedzona. – wy… do… domu… Zayn… Aga… Li… Hazz… Niall… aniołki… dziadek… znajdź… Dess

-Julka, nie zamykaj oczu- oboje go mnie podbiegli i złapali przed upadkiem. Złapałam ich za dłonie i przeniosłam samych do szkoły. Ja byłam cały czas w tym samym miejscu. Resztą sił wstałam, ale podpierałam się stolika.

-Zakończ to- powiedziałam prosto w jej oczy- skończ to! Już!- ktoś złapał za moje serce, jego dłonie były zimne, a jedyne co pamiętam to upadek…

*Damon*

Gdzie my jesteśmy? Gdzie Julka? Co to za miejsce? Szedłem ramię w ramię z moim bratem do budynku, w którym paliły się światła. Ostrożnie weszliśmy na piętro i zapukaliśmy do pokoju. Drzwi otworzyła nam Julka.

-A wy to kto?

-Agata- odezwał się Stefan, który podpierał się o futrynę drzwi- jesteśmy rodzeństwem, Julka nas uratowała.- dziewczyna wpuściła nas do środka, w którym siedziało pełno małolatów, Klaus i Cole.

-Gdzie Elijah?- warknąłem. Przez tego idiotę moja ukochana nie żyje.

-Nie wiemy, gdzie Julka?- zapytał mulat.

-Chyba… nie żyje- każdy zamarł.- walczyła z Katherine, ale później przeczytała jakieś zaklęcie, które miało ją rozwiązać z Zaynem- mulat wstał i wyszedł. Potem usłyszeliśmy tylko trzask i pisk, jakby wilka. Wybiegliśmy z pokoju i zobaczyliśmy chłopaka Julii całego we krwi, pod jego nogami leżał martwy wilkołak.

-Coś ty zrobił?!- darła się jakaś blondynka.

-Zamknij się, albo ciebie też zabiję- warknął w jej kierunku, a potem zniknął. Wróciliśmy do pokoju, a pod poduszką, na górnym łóżku coś zaczęło się ruszać. Harry wyjął spod niej jakieś jajo, z którego kilka minut później wylągł się smok. Skąd do cholery oni mają smoka?!

-Skąd macie smoka?- zapytał mój młodszy brat.

-Jest od Julki, a raczej był- powiedziała zapłakana Agata, którą przytulał Liam. Pogrzebałem troche w ich myślach i wiem co nieco o nich.

-Ej, nie płacz mała. Zobaczysz ułoży się- powtarzał Li.

-Nic się nie ułoży! Nie mam już nikogo, Katherine zabiła mi rodzinę. Najpierw wujków, potem rodziców, a teraz jeszcze Julka!- chciała wybiec z pokoju, ale zatrzymałem ją. Chwyciłem za nadgarstek.

-Masz jeszcze nas, jesteśmy rodzeństwem- brunetka popatrzyła mi w oczy, a potem bez chwili zastanowienia mocno się do mnie przytuliła.Łzy ciekły jej z oczu i wsiąkały w moją koszulkę. 

___________________________________________

Okay, spodziewaliście się tego? Mam nadzieję, że wam się podoba... Dobra nie wiem co mnie naszło, ale dodam jeszcze epilog i zaczynam pisać drugi sezon. I widzicie, co potrafią zdziałać wasze komentarze? No, więc ten [tak jakby] tom nazywał się magia jest tym czego nie wiesz; kolejny będzie nosił nazwę: "Magia, zabije, ale czy odda?" a potem jeszcze nie wiem, ale zastanawiam się nad trzecim, którego tytuł będzie [prawdopodobnie] brzmiał "Magia: to jest skomplikowane, jak sznurówki", i być może czwarty, ale mówię od razu, że niczego nie obiecuję. To wyjdzie w praniu, co prawda ja prania nie umiem robić, ale... zresztą.... dobra to czekam na komentarze i piszcie co myślicie o tym drugim sezonie. Możecie również pytać bohaterów o co chcecie... buźka miśki ;**